Tekstvisie.nl staat online!
Op 3 juli 2017 heb ik een eenmanszaak opgericht, genaamd Tekstvisie. Tekstvisie ontwikkelt en redigeert content voor organisaties, zoals: persberichten, websites, columns, blogs, drukwerk en advertenties.
Soms ben ik jaloers op Floortje Dessing. En soms ook niet.
Reizen maken tot er geen stempel meer in het paspoort past… Plekken bezoeken waar niemand komt… In de natuur verblijven zonder de 'pling' van inkomende mailtjes… Toonaangevende prijzen winnen voor televisie-programma's… Als ik Floortje Dessing een reis zie maken, kan ik alleen maar denken: dat alles wil ik óóóóók!
Verkiezingen 2017: de keuzestress van een zwevende kiezer
Morgen mag er gestemd worden. Mezelf kennende sta ik dan met mijn rode potlood te zweven over alle namen en lijsten. "Iene miene mutte" wordt het nog net niet; daarvoor zijn de belangen te groot. Ik wil vooral niet dat ik bij een partij uitkom waarop ik juist niet wil stemmen. Maar wie blijft er over om te kiezen?
Flexwerken: een bizarre wereld vol kruimels en mixers
"Ik wil toch even kwijt dat ik vind dat je teveel gaapt," zegt een oudere man die ik niet ken. "O?" mompel ik. "Ja, je zit zo te gapen dat ik er zelf ook van moet gapen." Om er zeker van te zijn dat ik hem begrijp, doet de man zijn mond zo wijd mogelijk open.
Doe maar niet. Of toch wel?
"Verzamelt u plaatjes?" Wat moet ik hier nu weer op antwoorden? Ik mompel maar een beetje: "Eh nou, eh..." Ik verzamel niks van de supermarkt, maar mijn collega's misschien wel. Wacht eens even... Dat is waar ook. Ik heb geen collega's meer. "Nee, toch maar niet," zeg ik dan.
Het leven begint bij 30, daarna houdt het op... En zo blijft het.
Het valt niet te ontkennen. Het is al een tijdje geleden dat ik 30 werd. Dat bewuste jaar ging ik juichend in onder het mom van: "Het leven begint bij 30, daarna houdt het op..." Wat niet ophoudt, is de vraag wanneer ik eindelijk dat tegeltje ga vervangen.
Ode aan het halflege glas
Ze zeggen dat het nieuwe jaar een onbeschreven blad is. Dat het tijd is voor bezinning en goede voornemens. Ik kauw ondertussen mijn vijfde oliebol weg en denk aan niets.
Mijn innerlijke strijd tegen de teatopics
Sinds kort heb ik een nieuw ritueel: theelabeltjes verfrommelen. Of, wanneer ik meer tijd heb, theelabeltjes vouwen. Niet zozeer omdat ik een hobby nodig heb, maar uit bittere noodzaak. Wil ik daarover praten? Nee!
Proefballonnen
"Schrijft Ingrid nog wel?" Dat zou je je kunnen afvragen. Het is immers al een tijd geleden dat ik mijn laatste Ditje & Datje schreef. Rondom mijn schrijverij lijkt het vrij rustig, maar schijn bedriegt. Figuurlijk gezien (niet letterlijk natuurlijk, da's slecht voor het milieu) laat ik allerlei ballonnen op.
Chaos in de orde
Het begrip 'orde in de chaos' begrijp ik nooit. Iets is 'orde' of iets is 'chaos'. Voor mij geldt meestal het laatste. Chaos dus. Zeker nu.
De reset-knop van de wereld
Een tijdlang leek de aarde stil te staan. Eind maart hoopte ik nog even dat alle wereldleiders keihard '1 april!' zouden roepen. Dan zouden we beseffen dat dit alles gewoon een slechte grap was, elkaar in de armen vliegen en opgelucht ademhalen. Gelukkig was het maar een droom...
Een beetje op reis
Het is lang geleden dat ik in een rij heb gestaan. En ook nog eens met mijn paspoort in de hand dat ik al een paar jaar niet meer heb vastgehouden. Plus allerlei andere belangrijke papieren die ik niet kwijt mag raken. Ik waan me op een luchthaven, net voor de allerlaatste formele controles. Het moment waarop je bijna in een vliegtuig kunt stappen, een nieuwe reis mag maken. Alleen bevind ik mij niet op Schiphol, maar in een ijshal.
Gedemonstreerd voor Groningen! En nu?
Zaterdag, ruim een week geleden... Ik sta op de Vismarkt in Groningen. Op een vol plein én met volle handen. Het bord dat ik draag, is zwaar. Ik sta te wachten, samen met heel veel andere mensen. Bijzonder is dat we allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben.
Doei gas, tot ziens in het museum!
Het was nogal druk. We zijn namelijk al een behoorlijke tijd bezig met ditjes&datjes in huis. Het belangrijkste nieuws: 2023 is het jaar waarin ons huis gasloos werd! We zeiden 'Doei' tegen onze gasapparaten. Met soms wat pijn in mijn hart – want o, onze gaskachel vond ik mooi – en soms heerlijk resoluut (wat te doen met de achtergebleven leidingen in huis? Huppekee, de zaag erin). Én we namen gepast afscheid van onze keukengeiser.
Recente Berichten
Doei gas, tot ziens in het museum!
15 december 2023
Gedemonstreerd voor Groningen! En nu?
24 januari 2022