Het valt niet te ontkennen. Het is al een tijdje geleden dat ik 30 werd. Dat bewuste jaar ging ik juichend in onder het mom van: "Het leven begint bij 30, daarna houdt het op..." Wat niet ophoudt, is de vraag wanneer ik eindelijk dat tegeltje ga vervangen. Hoewel mijn teller niet op 40 staat, kom ik daar wel wat dichterbij. Mijn antwoord op die vraag luidt: "Ehm... Nog láng niet. Hoe kom je daar nou bij?" Ahum.

Een tijdje voordat ik 30 werd, bedacht ik dat alles op die leeftijd zou veranderen. Ik leidde een enigszins studentikoos leven: geen vast contract, geen auto, geen kinderen, geen standaard 'huisje-boompje-beestje'-huis, geen tuin. Wat ik in mijn leven wil doen, was volstrekt onduidelijk. Ik had ook dromen. Ik wilde meer gaan schrijven en ik wilde 'iets doen met theater'. Al vond ik dat laatste nogal eng. De diva in mij wil in de spotlights staan. Maar de gewone Ingrid zit het liefst niks te doen op de bank, omdat ze al die aandacht overweldigend vindt. Aaargh. Maar goed: na mijn 30e zou alles makkelijker moeten worden, bedacht ik. Fout bedacht.

Het einde van emigreren en doodgaan

Inmiddels zijn er wat jaren voorbij gegaan. Jaren waarin ik een aantal keren op het podium heb mogen staan. Iets te weinig om alle plankenkoorts voorgoed te overwinnen. Ik moet maar wachten tot ik 40 word, misschien wordt het dan makkelijker. ? Het goede is dat ik meer schrijf-kilometers heb gemaakt. Normaal gesproken schrijf ik korte verhalen, omdat ik voor lange verhalen minder geduld heb. Dan laat ik ineens de hoofdpersoon emigreren of doodgaan, geweldige oplossing voor als je vastzit in een verhaal! Nu is het, met dank aan een schrijfcursus waarbij ik vooral moest blijven doorschrijven, zowaar gelukt om een lang verhaal te schrijven. Dusdanig lang dat het nu kan worden opgevat als een kinderboek in wording, wauw! Ik ben mijn docent en de medecursisten daarvoor erg dankbaar.

Of ik echt een richting in het leven heb gevonden, ik heb geen idee. Wat ik wel weet, is dat de wereld om mij heen aan het veranderen is. De afgelopen maanden vlogen ingewikkelde vraagstukken mij om de oren: voor of tegen Sinterklaas, voor of tegen het Associatieverdrag met Oekraïne, welke politieke partij past nog bij mij en wat moet ik vinden van Silvana Simons? Het liefst wil ik op iedere vraag het antwoord 'blanco' geven, omdat ik nooit over de juiste informatie beschik om ergens 100% vóór of 100% tegen te zijn. Het verbaast mij dat mensen zich zo expliciet moeten uitspreken op social media over deze vraagstukken. Internet-malloten starten de meest bizarre petities, omdat ze van mening zijn dat 'tegen-zijn' hetzelfde is als voorstanders schofferen. Die ontwikkeling baart mij zorgen.

Volwassen worden? Er zijn zaken die belangrijker zijn…

Het enige wat ik wil is ergens een steentje bijdragen zodat mensen minder verdeeld hoeven te zijn. Mooie woorden, maar dat doel daadwerkelijk bereiken is toch een heel ander verhaal. Misschien is Kunstberg waarvoor ik projectleider mag zijn, een stap in de goede richting. Met een team bevlogen mensen iets positiefs mogen doen voor kinderen in ziekenhuizen. Eigenlijk is dat veel belangrijker dan mij druk moeten maken over de vraag of ik eindelijk volwassen ben. ?

Hoe mijn leven er nu uitziet? Ik leid een enigszins studentikoos leven: geen auto, geen kinderen, geen standaard 'huisje-boompje-beestje'-huis, geen tuin en op werkgebied heb ik geen idee wat ik in juni ga doen. De wereld verandert, maar ik wil daar niet teveel in meegaan. Ik wacht wel een tijdje met volwassen worden. Net als met het vervangen van mijn 30-tegeltje.