Sinds kort heb ik een nieuw ritueel: theelabeltjes verfrommelen. Of, wanneer ik meer tijd heb, theelabeltjes vouwen. Niet zozeer omdat ik een hobby nodig heb, maar uit bittere noodzaak. Wil ik daarover praten? Nee!
Dat praten is nou juist het probleem. Niet zozeer dat ik niet van praten houd – mensen zeggen dat ik veel praat, ik vind zelf dat het wel meevalt, ik praat alleen als er wat te zeggen is en dan kan ik best breedsprakig zijn, maar goed: misschien dwaal ik een klein beetje af – alleen moet praten geen verplichting worden. Met die teatopics van een bekende theefabrikant word je dus geacht zo'n theelabel samen voor te lezen en een vraag te beantwoorden.
René en ik hebben daar allebei geen zin in; wat op zich niet negatief hoeft te zijn, want het is natuurlijk ontzettend prettig als je het samen ergens over eens bent.
Ik hou er alleen niet zo van om tijdens het theedrinken op de vroege ochtend na te moeten denken over vragen als: "Waar ben je bang voor?", "Wanneer moest je huilen van geluk" of: "Wat wil je overdoen in het leven?" Pft. Wat een heftig gedoe. Zeker als je nog niet ontbeten hebt en de wereld van zichzelf, zonder al die labeltjes, al confronterend genoeg is.
Een ochtendhumeur heb ik niet hoor. Mensen moeten alleen niet tegen mij zeuren als de dag net begonnen is.
's Avonds gaat het trouwens ook niet beter met die teatopics. Toen ik een keer de vraag "Denk je dat er op een dag buitenaardse wezens landen?" hardop voorlas, viel acuut de stroom uit en werd de wereld zwart. Nog steeds ben ik bang dat de aliens mij komen halen.
Vooral vind ik het vervreemdend: tussen alle bedrijven door een labeltje lezen van een theezakje om een gespreksonderwerp te hebben. Alsof mensen zonder deze vraag niet meer in staat zijn om een fatsoenlijke conversatie te hebben. Bovendien: waarom zou je per se móeten praten?
Niks fijner dan een rustig moment te hebben ergens op de dag. Chocolaatje erbij en theedrinken: zonder verplichtingen. Gewoon even nadenken over wat je bezighoudt, zonder dat je alle gedachten meteen met de rest van de wereld hoeft te delen. Dat hij niet mijn geratel hoeft aan te horen is voor René ook een stuk rustiger.
Het dagelijkse 'theezet-ritueel' is daarom sterk veranderd.
Ik pak een theezakje zonder te kijken, dat mik ik snel in een glas met kokend water. Het labeltje vouw ik naar binnen, zodat de tekst niet meer leesbaar is. Op die manier komt de wereldvrede weer terug.
We drinken gemoedelijk onze thee, terwijl ik mij stiekem blijf afvragen: 'Wat zou er eigenlijk op dat labeltje staan?" Op die manier leveren die malle theelabels toch nog voldoende gespreksstof op.
