Bingo-eieren. Mede mogelijk gemaakt door fipronil.
Ik houd best van een eitje. Biologisch en niet te blubberig gekookt. Bij voorkeur tijdens een luie ochtend zodat ik alle tijd kan nemen voor het ontbijt. Een klein ontspanningsmoment: hapje voor hapje -heerlijk mindful dus- en met een snufje zout een ei verorberen. Dit ritueel is behoorlijk verstoord.
Het wel en wee van mijn pannenkoekplant... En wat de wereld van deze planten kan leren.
Tien dagen geleden kreeg ik een pannenkoekplant. Ik was namelijk een van de enthousiastelingen die riep: "Doe mij maar eentje!" nadat een Facebook-vriendin op haar tijdlijn schreef dat ze deze plantjes over had. Omdat ze binnen een half uur ontzettend veel reacties kreeg, vroeg ik bezorgd: "Zijn ze dan niet op?" Nee hoor, de planten bleken als gekken te stekken.
Vals alarm
Slaperig zit ik achter de computer en dat komt door onze brandmelder. Vannacht sloeg dat ding groot alarm. Niet omdat het huis affikte, niet omdat wij dreigden te stikken in de rook en niet omdat we vergeten waren om het gas uit te zetten.
Ode aan het halflege glas
Ze zeggen dat het nieuwe jaar een onbeschreven blad is. Dat het tijd is voor bezinning en goede voornemens. Ik kauw ondertussen mijn vijfde oliebol weg en denk aan niets.
Mijn innerlijke strijd tegen de teatopics
Sinds kort heb ik een nieuw ritueel: theelabeltjes verfrommelen. Of, wanneer ik meer tijd heb, theelabeltjes vouwen. Niet zozeer omdat ik een hobby nodig heb, maar uit bittere noodzaak. Wil ik daarover praten? Nee!
De reset-knop van de wereld
Een tijdlang leek de aarde stil te staan. Eind maart hoopte ik nog even dat alle wereldleiders keihard '1 april!' zouden roepen. Dan zouden we beseffen dat dit alles gewoon een slechte grap was, elkaar in de armen vliegen en opgelucht ademhalen. Gelukkig was het maar een droom...
Een beetje op reis
Het is lang geleden dat ik in een rij heb gestaan. En ook nog eens met mijn paspoort in de hand dat ik al een paar jaar niet meer heb vastgehouden. Plus allerlei andere belangrijke papieren die ik niet kwijt mag raken. Ik waan me op een luchthaven, net voor de allerlaatste formele controles. Het moment waarop je bijna in een vliegtuig kunt stappen, een nieuwe reis mag maken. Alleen bevind ik mij niet op Schiphol, maar in een ijshal.
Doei gas, tot ziens in het museum!
Het was nogal druk. We zijn namelijk al een behoorlijke tijd bezig met ditjes&datjes in huis. Het belangrijkste nieuws: 2023 is het jaar waarin ons huis gasloos werd! We zeiden 'Doei' tegen onze gasapparaten. Met soms wat pijn in mijn hart – want o, onze gaskachel vond ik mooi – en soms heerlijk resoluut (wat te doen met de achtergebleven leidingen in huis? Huppekee, de zaag erin). Én we namen gepast afscheid van onze keukengeiser.
Recente Berichten
Doei gas, tot ziens in het museum!
15 december 2023
Gedemonstreerd voor Groningen! En nu?
24 januari 2022