Een tijdlang leek de aarde stil te staan. Eind maart hoopte ik nog even dat alle wereldleiders keihard '1 april!' zouden roepen. Dan zouden we beseffen dat dit alles gewoon een slechte grap was, elkaar in de armen vliegen en opgelucht ademhalen. Gelukkig was het maar een droom…

Duct tape en grote pijlen overal op de vloer, plexiglas, reserveer-systemen, gesloten deuren, thuiswerken, ontsmetten, anderhalvemetersamenleving, handen wassen (x ontelbaar), het 'nieuwe normaal', mondkapjes, rood-witte afzetlinten… Het zijn allemaal dingen die nu de dagelijkse realiteit zijn. Dat vind ik lastig, ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat we zoveel mogelijk moeten doen om corona te voorkomen. De nieuwsberichten die vanuit de intensive cares in onze huiskamers belandden, ga ik niet snel vergeten. Hopelijk zijn we nu op de juiste weg…

Een nieuw normaal: bestaat dat eigenlijk?

Zelf heb ik vooral moeite met de term 'het nieuwe normaal', omdat deze situatie allesbehalve 'normaal' is te noemen. Hoe vaak maakt een mens nou mee dat er op een reset-knop wordt gedrukt en dat alles om je heen tot stilstand komt? In hoeverre kun je eraan wennen dat je dierbare familieleden een tijd niet kunt zien, omdat ze onder een risicogroep vallen? Nooit, denk ik.

Het is duidelijk dat corona voor veel leed in de wereld heeft gezorgd en dat we daar als mensheid nog lang niet vanaf zijn. Dat is vreselijk. Maar als ik naar mezelf kijk en wat er in mijn buurt is gebeurd, blijken de corona-maatregelen ook nog een andere uitwerking te hebben. Op een bizarre manier heeft het ervoor gezorgd dat ik op een andere manier naar de wereld, en met name naar mijn dagelijks leven, ben gaan kijken.

Mijn wereld zag er zo uit, nadat de reset-knop was ingedrukt…

• Geen razende auto's en motoren die mij 's ochtends wakker maakten, maar het gekwetter van vogels. Nooit geweten dat er zoveel vogels hun tijd doorbrachten in mijn (eigenlijk niet zo'n groene) buurt. Bijzonder!
• Thuiswerken werkte niet – onze huiskamer is een onmogelijke werkplek – maar ik vond wel de rust om een hele serie uit te kunnen kijken. Het volgen van menselijke robots die elkaar afmaakten, gaf mij een stuk minder stress dan het kijken naar dagelijkse talkshows op televisie.
  
• Geen theatervoorstellingen meer bezoeken… Dat vond ik een van de moeilijkste dingen; in mijn agenda was een groot gat geslagen. Ondanks dat veel voorstellingen online waren te zien, ben ik er voor mezelf wel achter dat ik de reguliere theaterbeleving mis: met zijn allen in een rij staan, spelers bijna aan kunnen kijken, om je heen kijken in een volle zaal, nog even een drankje doen… Hopelijk kan dat later weer, ik kijk ernaar uit.
• In plaats van na te denken over een reis naar een ander werelddeel, zijn we meer dan twee maanden de stad Groningen niet uit geweest. Lange wandelingen door de buurt, door lege straten en verlaten parkjes... Het voelde een beetje als vakantie. En wat was het bijzonder om na al deze twee maanden, even buiten de stad te kunnen zijn; gewoon op de fiets.
• Over vakantie gesproken: normaal gesproken was een vliegticket snel geboekt. Daar voelde ik mij altijd wat schuldig over, want het is een behoorlijke aanslag op het milieu. Maar ja: meestal was de trein een stuk ingewikkelder. Gezien de laatste ontwikkelingen, vraag ik me serieuzer af of vliegen in deze tijd verantwoord is, afgezien van het feit dat corona nog niet weg lijkt te zijn. Sommige maatschappijen, zoals KLM (bonus voor topman Air France-KLM) en Emirates (ontslag medewerkers) hebben zich niet van hun beste kant laten zien. Een hotelletje regelen via Booking.com is makkelijk – dat heb ik eigenlijk overal ter wereld gedaan – maar ook Booking.com ligt onder vuur (zie ook dit artikel van Trouw).
• En tja: de lucht was zo ontzettend veel blauwer, zonder al die vliegtuigstrepen… Zo prachtig; ook dat is voor mij een goede reden om niet meteen een nieuw vliegticket te boeken.
• Voor familiebezoek in de provincie Groningen namen we altijd de bus. Lijn zes zoeft zo'n beetje langs ons huis en dan ben je er na een half uur: makkelijk en snel. Doordat het voor ons zo eenvoudig was om in te stappen, kwamen we eigenlijk nooit op het idee om die afstand een keertje te fietsen. Dat hebben we nu wel wel gedaan, meerdere keren zelfs, en dat bleek verrassend goed te doen (tenzij je – zoals ik – trappers hebt gekocht van drie euro, die vallen er dan na 20 kilometer af).
• Als je de stad uitfietst, de provincie in, dan is het toch echt wel zichtbaar dat Groningen geraakt is door de gaswinning. Overal zijn scheuren zichtbaar. Eigenlijk zou ook de Nederlandse overheid hier een rondje moeten fietsen en het ein-de-lijk een keer moeten oplossen voor al die mensen die te maken hebben met bevingsschade. Volgens dit artikel in het Dagblad van het Noorden wachten veel Groningers nog steeds.
• De mooiste gesprekken had ik in de supermarkt, op de veilige anderhalve meter afstand. Met mensen die ik eigenlijk al een tijd niet had gezien, maar toch zomaar tegenkwam. Een soort rëunie, waar de geur van ontsmettingsmiddel – want: schoongemaakte mandjes – nooit ver weg was.
• Juist doordat je mensen moest ontwijken op straat, ontstond er contact: "Nee, ga jij maar eerst. Nee jij, dank je wel hoor…" Bonus-plus: doordat we om mensen heen moesten lopen, liepen we vele meters extra (scheelt weer wat op de corona-kilo's).
• Normaal gesproken gaat de lente zo'n beetje langs me heen, omdat ik het grootste deel van de dag binnen zit, op kantoor. Best wel zonde eigenlijk. Dit seizoen heb ik knoppen van bomen, stap voor stap, uit zien komen en rozen in allerlei stadia zien bloeien.
• Het was fantastisch om ergens koffie te drinken toen dat eindelijk weer mocht. En wat is het nu fijn om iedereen weer te mogen ontmoeten: voorzichtig aan, maar toch.

En toen drukte er iemand weer op het 'aan'-knopje…

Nederland draait weer volop, bijna alsof er niks is gebeurd. Vliegtuigen mogen weer opstijgen en het wordt weer drukker op straat. Geluiden, hectiek, een volle binnenstad, de geur van uitlaatgassen. De economie ronkt. Het is prettig dat er meer mogelijk is in Nederland, maar het zorgt er ook voor dat ik mij opnieuw onwennig begin te voelen. Juist nu ik weet wat er echt toe doet, wat voor mij normaal zou moeten zijn, lijkt de wereld opeens veel sneller te draaien dan ik kan volgen.

Vanmorgen werd ik wakker van het geluid van scheurende motoren: dit is blijkbaar het geluid van het 'nieuwe normaal'. Toch blijf ik hopen dat de vogels terugkomen, dat de lucht zo mooi blauw blijft en dat het tempo van de maatschappij toch een stukje naar beneden mag. Eigenlijk wacht ik nog steeds tot tot er iemand '1 april!' roept.