De Stadsschouwburg in Groningen vind ik een prachtige plek, maar is dit statige gebouw voor iedere Groninger toegankelijk? Niet altijd, denk ik. De Stadsschouwburg is immers geen buurthuis, waar iedereen zomaar kan binnenvallen. Alhoewel?
De herfst. Een prachtig seizoen. Mits het mooi weer blijft en het niet te hard waait. Weinig volwassenen hebben tijdens de herfst een alibi om ongestoord gek te doen. Tenzij je mee mag doen aan een 48-uurs project. Rennend door de bosjes voor de film 'kaalslag'. Of binnen twee dagen naar een voorstelling toewerken bij het Grand Theatre.
Afgelopen week was het dan eindelijk zover. Schaatsen op natuurijs! En dat in maart: de maand van de lente. Holadiee. Maar hoe bereid je je eigenlijk voor op zo'n sportieve onderneming? Ik moet zeggen: dat ging hier fantastisch. Ahum.
Fruitvliegjes en politiek. Twee verschillende woorden die weinig met elkaar te maken lijken te hebben. Toch zie ik één overeenkomst.
De afgelopen weken heb ik vrij veel activiteiten ondernomen die normaal gesproken buiten mijn comfort-zone liggen. Een voorbeeld van zo'n enorm moeilijk ding is... Breien. Niet zomaar breien, maar actie-breien.
Morgen mag er gestemd worden. Mezelf kennende sta ik dan met mijn rode potlood te zweven over alle namen en lijsten. "Iene miene mutte" wordt het nog net niet; daarvoor zijn de belangen te groot. Ik wil vooral niet dat ik bij een partij uitkom waarop ik juist niet wil stemmen. Maar wie blijft er over om te kiezen?
Wie 'A' zegt, moet ook 'F' zeggen… Vorige keer schreef ik over de gevolgen van de Aardgaswinning. Ik had toen niet het flauwste vermoeden dat ik precies twee weken later op de Vismarkt zou staan met een vlammende Fakkel in mijn hand. Klaar voor de 'F' van Fakkeloptocht.
In Groningen hoor ik het kraken. Een onheilspellend geluid dat niets te maken heeft met het feit dat ik afgelopen weekend op dun ijs stond (doodeng vond ik dat, dat gekraak onder mij).
Toen ik voor de allereerste keer alleen met de trein reisde, was ik net zeventien. Spannend: helemaal van Assen naar Groningen. Een reisafstand van nog geen twintig minuten. Een reis tussen twee verschillende werelden.
Dinsdagmiddag. Tijd voor pauze. Ik nip van mijn latte en staar uit het raam. Ik verbaas me over wat ik zie. Zie ik het goed? Ik neem een grotere slok en kijk opnieuw. Ik ben nog meer verbaasd.
Vanaf eind augustus schrijf ik achtergrondverhalen voor de Groninger Gezinsbode.
Afgelopen zaterdag was er een aardbeving, als gevolg van de gaswinning. Helaas komt zoiets vaker voor: deze had een kracht van 1.1. Toch was de impact groot: het epicentrum bevond zich namelijk precies onder het huis van mijn schoonfamilie.
Een tijdlang leek de aarde stil te staan. Eind maart hoopte ik nog even dat alle wereldleiders keihard '1 april!' zouden roepen. Dan zouden we beseffen dat dit alles gewoon een slechte grap was, elkaar in de armen vliegen en opgelucht ademhalen. Gelukkig was het maar een droom...
Zaterdag, ruim een week geleden... Ik sta op de Vismarkt in Groningen. Op een vol plein én met volle handen. Het bord dat ik draag, is zwaar. Ik sta te wachten, samen met heel veel andere mensen. Bijzonder is dat we allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben.
Doei gas, tot ziens in het museum!
15 december 2023Gedemonstreerd voor Groningen! En nu?
24 januari 2022© 2006 - Ingrid de Vries