Fruitvliegjes en politiek. Twee verschillende woorden die weinig met elkaar te maken lijken te hebben. Toch zie ik één overeenkomst.
Ik houd best van een eitje. Biologisch en niet te blubberig gekookt. Bij voorkeur tijdens een luie ochtend zodat ik alle tijd kan nemen voor het ontbijt. Een klein ontspanningsmoment: hapje voor hapje -heerlijk mindful dus- en met een snufje zout een ei verorberen. Dit ritueel is behoorlijk verstoord.
Komkommertijd: hét moment voor SIRE om een nieuwe campagne te lanceren over jongens. Half Nederland verslikte zich gisteren in hun komkommer en er kwam een hele discussie op gang. Het heeft mij eveneens aan het nadenken gezet, maar niet op de manier die SIRE voor ogen heeft...
De afgelopen weken heb ik vrij veel activiteiten ondernomen die normaal gesproken buiten mijn comfort-zone liggen. Een voorbeeld van zo'n enorm moeilijk ding is... Breien. Niet zomaar breien, maar actie-breien.
Morgen mag er gestemd worden. Mezelf kennende sta ik dan met mijn rode potlood te zweven over alle namen en lijsten. "Iene miene mutte" wordt het nog net niet; daarvoor zijn de belangen te groot. Ik wil vooral niet dat ik bij een partij uitkom waarop ik juist niet wil stemmen. Maar wie blijft er over om te kiezen?
Wie 'A' zegt, moet ook 'F' zeggen… Vorige keer schreef ik over de gevolgen van de Aardgaswinning. Ik had toen niet het flauwste vermoeden dat ik precies twee weken later op de Vismarkt zou staan met een vlammende Fakkel in mijn hand. Klaar voor de 'F' van Fakkeloptocht.
In Groningen hoor ik het kraken. Een onheilspellend geluid dat niets te maken heeft met het feit dat ik afgelopen weekend op dun ijs stond (doodeng vond ik dat, dat gekraak onder mij).
Afgelopen zaterdag was er een aardbeving, als gevolg van de gaswinning. Helaas komt zoiets vaker voor: deze had een kracht van 1.1. Toch was de impact groot: het epicentrum bevond zich namelijk precies onder het huis van mijn schoonfamilie.
Een tijdlang leek de aarde stil te staan. Eind maart hoopte ik nog even dat alle wereldleiders keihard '1 april!' zouden roepen. Dan zouden we beseffen dat dit alles gewoon een slechte grap was, elkaar in de armen vliegen en opgelucht ademhalen. Gelukkig was het maar een droom...
Zaterdag, ruim een week geleden... Ik sta op de Vismarkt in Groningen. Op een vol plein én met volle handen. Het bord dat ik draag, is zwaar. Ik sta te wachten, samen met heel veel andere mensen. Bijzonder is dat we allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben.
Doei gas, tot ziens in het museum!
15 december 2023Gedemonstreerd voor Groningen! En nu?
24 januari 2022© 2006 - Ingrid de Vries