Malle Middagpauze
Dinsdagmiddag. Tijd voor pauze. Ik nip van mijn latte en staar uit het raam. Ik verbaas me over wat ik zie. Zie ik het goed? Ik neem een grotere slok en kijk opnieuw. Ik ben nog meer verbaasd.
Naast me zit René. 'Dat gaat altijd zo,' zegt hij. Buiten zie ik groepjes middelbare scholieren. Allemaal hebben ze hun brood vergeten. Of omgeruild. Of gewoon weggegooid. Ze komen massaal uit de supermarkt (die met een A en een H). Ik zie saucijzenbroodjes. Koeken. Zakken chips. Gekleurde donuts. M&M's.
Een bonte stoet van etenswaar komt voorbij. Jongens eten niet één saucijzenbroodje, maar twee. Ik voel me een beetje misselijk worden. Zelf heb ik aan een half saucijzenbroodje wel genoeg. Wat mij het meest raakt, is de eenzaamheid van dit gebeuren. Hoewel er massaal wordt geconsumeerd, is het eten een individueel gebeuren. Chips wordt niet gedeeld, ieder eet uit zijn of haar eigen familiezak.
Ik staar. Ik blijf staren. Ik vraag me af: hoe kan dit? Waarom grijpen volwassenen niet in? Zijn er geen ouders die toezicht houden? Of scholen die uitleg geven over gezond eten? Waar moet het heen als de jongeren geen goed voorbeeld krijgen? Waar gaat het heen als je niks anders doet dan ongezond eten? Zou er niet –net als met alcohol– een leeftijdsgrense moeten komen voor supermarkteten?
Naast mijn latte wordt een broodje neergezet. Een warme panini met zoveel kaas en pesto dat het begint te druipen als ik het oppak. Ik zet mijn tanden erin. Kijk opnieuw naar de middelbare scholieren buiten. Besef dat ik geen goed voorbeeld voor hen ben. Ik spoel mijn schuldgevoel weg met latte.
Naast me zit René. 'Dat gaat altijd zo,' zegt hij. Buiten zie ik groepjes middelbare scholieren. Allemaal hebben ze hun brood vergeten. Of omgeruild. Of gewoon weggegooid. Ze komen massaal uit de supermarkt (die met een A en een H). Ik zie saucijzenbroodjes. Koeken. Zakken chips. Gekleurde donuts. M&M's.
Een bonte stoet van etenswaar komt voorbij. Jongens eten niet één saucijzenbroodje, maar twee. Ik voel me een beetje misselijk worden. Zelf heb ik aan een half saucijzenbroodje wel genoeg. Wat mij het meest raakt, is de eenzaamheid van dit gebeuren. Hoewel er massaal wordt geconsumeerd, is het eten een individueel gebeuren. Chips wordt niet gedeeld, ieder eet uit zijn of haar eigen familiezak.
Ik staar. Ik blijf staren. Ik vraag me af: hoe kan dit? Waarom grijpen volwassenen niet in? Zijn er geen ouders die toezicht houden? Of scholen die uitleg geven over gezond eten? Waar moet het heen als de jongeren geen goed voorbeeld krijgen? Waar gaat het heen als je niks anders doet dan ongezond eten? Zou er niet –net als met alcohol– een leeftijdsgrense moeten komen voor supermarkteten?
Naast mijn latte wordt een broodje neergezet. Een warme panini met zoveel kaas en pesto dat het begint te druipen als ik het oppak. Ik zet mijn tanden erin. Kijk opnieuw naar de middelbare scholieren buiten. Besef dat ik geen goed voorbeeld voor hen ben. Ik spoel mijn schuldgevoel weg met latte.
Recente Berichten
Doei gas, tot ziens in het museum!
15 december 2023
Gedemonstreerd voor Groningen! En nu?
24 januari 2022
7 juni 2021