De afgelopen weken heb ik vrij veel activiteiten ondernomen die normaal gesproken buiten mijn comfort-zone liggen. Een voorbeeld van zo'n enorm moeilijk ding is... Breien. Niet zomaar breien, maar actie-breien.

Actie voeren... ook al zoiets. Echt niet wat ik zomaar doe.

Niemand gelooft dat ik bijna nooit protesteer, want tja: in februari was er natuurlijk de Fakkeloptocht in de binnenstad van Groningen... Mijn Facebook- en Twitteraccount staan inmiddels redelijk vol met informatie die ik verzamel over de gaswinning in de provincie. Begin van dit jaar schreef ik dat ik mij zorgen maakte over de situatie.

Die zorgen zijn er wat mij betreft nog steeds; met name over de manier waarop onze regering de gedupeerden in de provincie Groningen letterlijk en figuurlijk in de kou laat staan. Daarom loopt er nu een actie bij Milieudefensie, in samenwerking met Breien met Agnes. Binnen honderd dagen breit heel Nederland mee aan een enorme deken, om dit probleem onder de aandacht te brengen bij de nieuwe regering. De bedoeling is dat er eindelijk duidelijkheid komt over het dichtdraaien van de gaskraan.

Ik ben dus serieus aan het actie-breien geslagen. Maar ja, hoe doe je zoiets: breien? René kijkt raar op als ik met breipennen en knalroze wol aan kom zetten. De laatste keer dat ik breipennen vasthield, was op de lagere school tijdens handvaardigheid. Het zou me niks verbazen, als mijn moeder dat werkstuk heeft afgemaakt… Ik weet nu niks van steken opzetten, breipatronen, afkanten en afwerken.

Leren breien met YouTube

In tegenstelling tot de lagere school heb ik nu echter een groot voordeel: internet! Ik volg filmpjes van rustige brei-dames op YouTube die ik –ondanks het lage tempo– toch nog zo'n zesenveertig keer moet herhalen om het te snappen. Ik krijg tips via Twitter en in real-life laat mijn nicht zien hoe je een hart moet inbreien.

Ik begin eerst maar met het breien van een grote grijze lap. In tricot-steek, volgens YouTube. Recht-averecht-recht-averecht en dat keer tachtig of zo. Supersaai, maar ik ben allang blij dat mijn werk niet uitrafelt. Naast mij op de bank duikt René af en toe weg om te voorkomen dat hij een breipen in zijn oog krijgt. Het resultaat blijft niet onopgemerkt op de social media...

Een 'visueel rustpunt'; daar is eigenlijk ook wel wat voor te zeggen. ?
Ik laat dit breisel letterlijk en figuurlijk even rusten.

Dan begin ik aan breiwerk nummer 2: een hart voor Groningen. Het breipatroon dat op de website van Milieudefensie staat, is meer dan duidelijk. Maar ja: hoe maak je zoiets met verschillende draden? Ik verdiep mij in het fenomeen 'intarsia breien'; best lastig nog. Mijn eerste hartpoging strandt: ik laat een steek keihard vallen waardoor het hele breiwerk eruit ziet als een broddelwerk. Overnieuw dan maar.

Na uren van breien, rafel ik de hele boel binnen een paar seconden uit.

Blijkbaar ben ik erg goed in het uitrafelen van breiwerkjes; dat gaat namelijk als een speer. Ik doe een nieuwe brei-poging met hart, deze keer heb ik het door. Er ontstaat een mooi roze hart voor Groningen. Geen grootse deken, maar een kleurrijk lapje.

Dan maar weer terug naar breiwerk nummer 1, het grote grijze vlak. Zal ik dat zo laten? Dat zou een mooie metafoor zijn voor het huidige beleid. Ik besluit om toch een echte boodschap erop te borduren, speciaal voor onze regering; er is namelijk nog genoeg roze wol over. Ik denk lang en diep na over een tekst die niet al te lang is, maar wel pakkend.

Gelukt. Iedere vergelijking met wat dan ook, berust op louter toeval. ☺️

Ondanks dat mijn werkjes best wel klein zijn, ben ik blij dat het deel uitmaakt van een veel groter geheel. Ik vind het een sympathieke gedachte: actie voeren met een warme deken om het koude beleid te kunnen verdrijven. Groningen heeft meer warmte nodig en eigenlijk zou heel Nederland een beetje warmer mogen zijn.