Tien dagen geleden kreeg ik een pannenkoekplant. Ik was namelijk een van de enthousiastelingen die riep: "Doe mij maar eentje!" nadat een Facebook-vriendin op haar tijdlijn schreef dat ze deze plantjes over had. Omdat ze binnen een half uur ontzettend veel reacties kreeg, vroeg ik bezorgd: "Zijn ze dan niet op?" Nee hoor, de planten bleken als gekken te stekken.
Facebook heeft behoorlijk wat nadelen. Zo leidt het ontzettend af als je nog een sollicitatiebrief moet schrijven. Of al dagen een verhaal af moet maken. Of als je geen zin hebt om de (af)was te doen. Bovendien staat er teveel op Facebook. Testjes, quizjes, onheilspellende nieuwsberichten, Kamergotchi… Overal ligt de verleiding op de loer om andere dingen te doen. Het grootste nadeel vind ik dat er zoveel onheil langskomt op Facebook. Slechte berichten, waarvan ik mij teveel aantrek.
De wereld staat in brand. Trump blijft maar trompetteren. De provincie Groningen kraakt.
Verkiezingsdebatten gaan alleen nog maar over wie de winnaar is en bijna niet over de inhoud voor de komende jaren. Ondertussen probeer ik op Facebook een anoniem persoon te overtuigen van het feit dat je Jakarta echt niet moet overslaan als je naar Indonesië gaat. Ik voel mij als Jesse Klaver, terwijl ik helemaal niet op hem wil lijken. O, en al die stomme nieuwsfeiten… Ik verzuip er bijna in. Als je dit alles ook nog combineert met een chronisch gebrek aan zonlicht, wordt het er niet gezelliger op.
Met Facebook lijkt de wereld kleiner, maar tegelijkertijd een stuk zwaarder. Gelukkig is de redding nabij: een pannenkoekplant.
Met Facebook loop je het risico dat je aan aan real life contacten minder toekomt. Hoe tof is het dan als er iemand een stekje komt brengen van haar pannenkoekplant? ? De komst van de gulle pannenkoekplant-geefster werkt relativerend. Ja, het is duidelijk dat er veel rotzooi in de wereld is. Gelukkig zijn er ook ontzettend veel goede mensen. Zij vormen de meerderheid, ondanks dat je hier veel minder over hoort in het nieuws. Ik besef dat dit iets is om dankbaar voor te zijn.
Pannenkoekplant op TwitterLater die dag haal ik een bloempot op bij de kringloopwinkel en deze past precies. Hoera! In de winkel kom ik bovendien "een-vriend-zonder-Facebook-die-ik-zonder-twijfel-zou-hebben-toegevoegd-op-mijn-Facebook-als-dat-kon" tegen. We hebben een fijn gesprek over dingen die echt belangrijk zijn. Niet over politiek, Facebook of wat dan ook, maar over keuzes. Het komt erop neer dat ik ga nadenken over wat ik echt wil en niet zozeer over wat ik allemaal zou moeten. Opnieuw een waardevol moment…
Vervolgens kom ik erachter dat ik niet de enige ben met interesse voor de pannenkoekplant. Op Twitter wissel ik heuse bloempot-tips uit. Leuk!
Ondanks dat ik geen groene vingers heb (behalve dan als ik aan de slag ga met groene verf), groeit mijn pannenkoekplant 'als een malle'. Tot nu toe word ik daar blij van. Telkens bedenk ik: dit plantje komt voort uit een van de vele stekjes van een grotere plant. Die grotere plant is telkens blijven groeien. Op momenten dat de wereld op zijn kop stond. Tijdens de verkiezingen van de Verenigde Staten. Dwars door alle terreur. Tijdens rampen. Met de juiste verzorging (oké, dat is in mijn geval soms spannend) gaat ook mijn plant gewoon verder. Dat is een geruststellende gedachte in onrustige tijden.
Wat de toekomst gaat brengen, geen idee. Maar als ik stekjes heb, laat ik het weten op Facebook. ?
