Ik zit op dit moment in de bus, ergens in de buurt van Oldenburg. In het donker, tussen allemaal slapende mensen. En ik denk. Denk ik.

De afgelopen zes dagen heb ik doorgebracht in Berlijn; samen met René. We hebben een mooie tijd gehad. Ook in 'onze' wijk Neuköhln die niet de beste reputatie heeft volgens de internet-recensies, hebben we aardige mensen ontmoet. Wat ik hiervan heb geleerd: ga niet altijd uit van wat anderen zeggen, maar probeer vooral zelf te ervaren hoe iets is.

Een andere wijze les is dat herinneringen mooier kunnen zijn dan de werkelijkheid. Dat heb ik in de wijk Prenzlauer Berg ervaren. Een paar jaar geleden hebben wij daar onze ogen uitgekeken. We struikelden toen bijna over de restaurantjes en alternatieve winkeltjes met kleurrijke gevels. Veelzijdig waren ook de mensen die daar rondliepen. Het straatbeeld was rommelig en soms wat viezig, maar dat bracht ook een bepaalde levendigheid met zich mee.

Vandaag zijn we in dezelfde straten geweest. Het gebied is nog steeds bijzonder, maar ook schoon en recht. Te netjes. Er lopen weinig mensen op straat. Restaurantjes zijn er nog steeds, maar lang niet zoveel als toen. De gevels zijn normaal; er zijn niet zoveel kleurrijke uitspattingen te zien. Ik bedenk dat ik mijn goede herinneringen ietwat moet bijstellen. Dat is eveneens een wijze les voor mij: blijkbaar is het mogelijk om dingen kapot te restaureren. Opknappen is prima, maar teveel opknappen werkt dan weer minder.

Ik denk ook na over Berlijn; wat is dat toch een prachtige stad en wat zijn er veel contrasten. Midden in de nacht niemand tegenkomen (Tweede Kerstdag), in een leeg treinstel terecht komen, dwalen langs de graffiti... Maar ook: volle nachtbussen, een kilometerslange zee aan lichtjes en bij een te dure bakker terecht komen waar mensen 's ochtends vroeg hun zitplaatsje hebben gereserveerd (wij gaan wel ergens anders naartoe).

We hebben in buurten rondgelopen waar weinig toeristen komen en in wijken die overspoeld worden door Nederlanders. Ik ben erachter dat ik me prettiger én veiliger voel bij het eerste. Het helpt niet echt als je bij de Brandenburger Tor opgedragen gevraagd wordt om een petitie te tekenen, zogenaamd voor dove kinderen waarbij je tevens een hokje moet invullen voor een bedrag. Juist ja... 'Oplichterij' heb ik later op Facebook Google gelezen. We zijn er niet ingetrapt.

De laatste les is dat ik me thuis kan voelen in een andere stad. Het maakt daarbij blijkbaar uit of ik mij een 'nette' buurt bevind (mwoah) of een opkomende buurt waar allerlei nieuwe initiatieven zijn (hoera). Dat verklaart misschien ook wel waarom ik soms de neiging heb om rommel om mij heen te creëren: de wereld kan wel een beetje chaos gebruiken. Maar niet teveel, anders moet er teveel gerestaureerd worden. Denk ik.