Blog

Home Ditjes & Datjes De eeuwige zoektocht naar mijn zonnebrandcrème met factor 30

De eeuwige zoektocht naar mijn zonnebrandcrème met factor 30

De eeuwige zoektocht naar mijn zonnebrandcrème met factor 30

Vooropgesteld: dit is een luxeprobleem. Zodra ik ga zeuren over zonnebrandcrème, is de zon in aantocht en dat is eigenlijk heel erg fijn. Er zijn al wat mooie dagen geweest en persoonlijk word ik erg gelukkig van een warm zonnetje op mijn bleke toet.

De keerzijde van al dat zomerse geluk, is dat ik eigenlijk niet zo goed tegen de zon kan. Jeukende uitslag, vervellen en verbrandingen in tijger-motiefjes… Ik ken het. Maar met de juiste zonnebrandcrème is veel leed te voorkomen en de laatste jaren gaat het vrij goed. 'Mijn' merk (No-Ad factor 30) smeert prettig, is niet duur, reageert niet agressief op mijn huid en was bij zo'n beetje iedere drogist verkrijgbaar.

Was dus overal verkrijgbaar. In het noorden van het land zie ik het nooit meer in de winkels liggen. Soms kom ik het tegen in een badplaats in het westen van Nederland. En er zijn nog wat kleine tubes verkrijgbaar op Schiphol (handig voor de handbagage). Niet zo heel praktisch als je op zoek bent naar meer inhoud. De rest van de drogisterijen verkopen liever hun eigen merk. Of iets wat een stuk duurder is dan het spul wat ik zoek. Ik heb weleens geprobeerd om te wisselen, maar mijn huid gaat dan in protest. Om letterlijk en figuurlijk jeuk van te krijgen
Zodra de zon in zicht komt, sluit ik mij binnen op met mijn laptop: op zoek naar een online drogist die zonnebrandcrème kan leveren.
Winkeliers gaan failliet als iedereen alle spullen online koopt, zeggen ze. Ik koop mijn zonnebrandcrème met liefde bij een fysieke winkel, maar dat gaat dus niet. Dan maar online op zoek naar de drogist die mij vorig jaar ook van de nodige No-Ad heeft voorzien. Fijn, daar zijn nog twee tubes in voorraad. Ik klik op 'bestellen' en er verschijnt een bijzondere boodschap: 'Aangezien u minder heeft besteld dan is toegestaan, hebben wij dit aantal toegevoegd in het winkelmandje.'

Ik kijk in mijn winkelmandje. Wat, zes grote tubes zonnebrandcrème? Dat krijg ik met de beste wil niet uitgesmeerd binnen een jaar. En hoe kunnen zij mij zes flessen toesturen als er maar twee flessen op voorraad zijn? Ik heb er geen vertrouwen in en kijk verder. Het is inmiddels avond geworden. En veel te laat. Ik bezoek vele koopjes-sites –die er meestal dubieus uitzien– en de overeenkomst is dat deze allemaal zijn voorzien van felgele kleuren.
De kleuren van de sites doen pijn aan mijn ogen. Maar misschien doen die drogisterijen dat expres, zodat hun bezoekers oogcrème gaan bestellen.
Ik geef het niet op. In het holst van de nacht ontdek ik een site die er betrouwbaar uitziet, een mooie voorraad heeft van 'mijn' zonnebrandcrème en een makkelijk bestelproces. Voor de zekerheid bestel ik meerdere tubes. Klaar. Eind goed, al goed. Of nee…

'De bestelling wordt zo spoedig mogelijk geleverd,' lees ik in de bevestigingsmail. Hm, dat klopt niet helemaal: ik blijk een extra tube aftersun te hebben besteld, wat overbodig is. Ik mail de klantenservice met de vraag of dit nog kan worden aangepast. Daarna begint het grote wachten.
Een paar dagen hoor ik niks en ik begin een beetje ongerust te worden.
Nu zit er een vrijdag plus weekend tussen, maar toch. Het zit mij niet lekker. Ik besluit het bedrijf op te zoeken op Google. En bedenk dat ik dat beter vóór de aankoop had moeten doen. "Bestel hier niks, want je bent je geld kwijt," lees ik op de bovenste hit. "Ik wacht al twee weken op mijn bestelling," lees ik op Facebook. "Ze zijn telefonisch niet bereikbaar," staat er op een andere pagina. Ik schrik: dit zijn geen alarmbellen die bij mij afgaan, maar loeiharde sirenes.

Ik ga rekenen. Ik zou het pakketje op dinsdag moeten krijgen; het is nog geen dinsdag, dus ik moet eerst afwachten. Toch heb ik weinig hoop dat het pakketje aankomt. Ik mail op maandag nog maar eens met de klantenservice. Theoretisch gezien zou het pakje er de volgende dag moeten zijn, maar in gedachten ben ik al bezig om vervolgstappen te zetten. Nog steeds krijg ik geen antwoord.
Zou ik mijn geld nog terug kunnen vorderen? Volgens Google lukt dat niet.
Een iDeal betaling kun je niet terug vorderen, lees ik. Ik ben maar liefst twee dagen kwaad op mezelf. Ik bedenk namelijk: als ik nou met PayPal had betaald, had ik het geld kunnen terug halen en was het dus klaar geweest.

Dan wordt het dinsdag; theoretisch zou vandaag het pakketje moeten komen, maar ik ben er volledig van overtuigd dat ik mijn geld kwijt ben. Er verschijnt een berichtje van PostNL in mijn mailbox: 'Uw pakket is onderweg.' Mijn eerste gedachte: spam! Maar nee, dit is toch een echt bericht. Nog geen half uurtje later staat de bezorger aan de deur. Met mijn No-Ad bestelling en de onbedoelde aftersun. Dat laatste kan mij opeens niets meer schelen, ik ben allang blij dat de zonnebrandcrème toch is aangekomen. Volgens afspraak, dat wel. Maar wel met de nodige stress en paranoia vanuit mijn kant.
Teveel Google gebruiken is dus niet zo goed voor de gemoedsrust, bedenk ik.
Als ik rustig had afgewacht, was er niks aan de hand geweest. Leermomentje. Een bestelling doen op internet durf ik voorlopig even niet; wat een gedoe. Het wordt tijd voor ontspanning: ik heb meer behoefte aan zon op mijn hoofd dan ooit. Gelukkig lijkt het erop dat dit snel gaat gebeuren; die gedachte maakt mij blij. Ik kan niet wachten om de UV-straling te blocken met factor 30.

Archief