Afgelopen weekend werd Leeuwarden ingenomen door drie goedaardige reuzen. De grootste was maar liefst elf meter hoog! Toch scheelde het niet veel of ik had hen gemist…

Tja... Ik houd niet zo van mensenmassa's. En niet van volle treinen. Toch besluit ik om op het allerlaatste moment naar Leeuwarden - Culturele Hoofdstad van Europa - af te reizen. Ik zeur enorm haal René voorzichtig over om mee te gaan, maar met ons tweetjes zijn we niet.

Zo'n 175.000 mensen blijken precies hetzelfde idee te hebben.

Het is ook niet zomaar een gebeurtenis: het is namelijk de allereerste keer dat de reuzen van het Franse gezelschap Royal de Luxe in Nederland zijn: 'gewoon' in Leeuwarden dus. Deze zondag is de laatste dag dat we de drie houten reuzen kunnen bewonderen: Xolo de hond (drie meter hoog), een 'klein' meisje met een hoogte van vijf meter en haar reuzenvader – een duiker – die elf meter is en zo'n drie ton weegt!

Aangezien het natuurlijk niet de bedoeling is om de toeschouwers te pletten, vraagt de besturing van de reuzen om het nodige precisiewerk. Tientallen mensen zijn hierbij betrokken en ze hebben alle touwtjes kabels stevig in handen.

Daarnaast zijn er momenten waarop de reuzen een dutje doen en dat wil ik meemaken. Mijn achterliggende gedachte is om deze zondag even de reuzen op een rustig moment te zien voordat zij massaal worden uitgezwaaid. Een moment van serene rust, voordat de hele meute arriveert. Mooi niet.

Twee uur van tevoren is Leeuwarden al onder de voet gelopen; niet door de reuzen, maar door de menigte die op dit spektakel afkomt.

De stoet met mensen begint al bij de dichte poortjes op station Leeuwarden. We wringen ons moeizaam door die poortjes; sommige bezoekers weten niet goed hoe ze deze open moeten maken met hun treinticket, wat nog meer vertraging geeft.

Ik wil heel graag naar het beginpunt van de 'reuzenroute': de plek waar de reuzen liggen te slapen, maar er is geen doorkomen aan. We ploeteren door de regen; ondanks dat de buienradar blijft beweren dat het mooi weer is. Dan maar even schuilen en op zoek naar een andere mooie locatie om de reuzen te zien. Dat plekje vinden we bij het water. Als de reuzen straks wakker zijn en door de stad gaan lopen, kunnen wij hen zien aan de overkant. Via het water zullen zij straks hun lange reis vervolgen: ze varen de stad uit en zullen daarna ongetwijfeld nieuwe avonturen gaan beleven.

Het lijkt mij ontzettend gaaf om de reuzen te zien aankomen, maar daarvoor moeten we een tijd wachten en om ons heen wordt het drukker en drukker. Gelukkig is mijn uitzicht redelijk, denk ik. Als ik op mijn tenen sta, moet het allemaal wel lukken. En een reus van elf meter kun je moeilijk over het hoofd zien. Toch?

Dit scenario doet mij denken aan de intocht van Sinterklaas. Dat je als kind ongeduldig op de kade staat te wachten op de komst van die 'goedheiligman', nadat je verplicht zo'n vijfendertig keer 'Zie ginds komt de stoomboot' hebt gezongen.

Het duurt een tijd voordat de reuzen arriveren op onze plek. 'Ik zie de hond!' roept een man. De mensen om mij heen komen in beweging.

En dan gebeurt het… Net als ik een glimp van de hond denk op te vangen – hij is nog ver weg – zie ik een zee aan mobieltjes en andere camera's. Weg zicht. Spijtig, want aan de reacties van het publiek kan ik opmaken dat hond Xolo zich ontzettend charmant gedraagt. Ik hoor allerlei 'oooohs' en 'aaaahs'. Daarna komt het meisje aangewandeld: een stuk groter en beter te zien. Of nee, toch niet helemaal.

Opnieuw zie ik meer smartphones dan ik ooit in mijn leven zal zien. Hierdoor wordt zelfs een reuzenmeisje van vijf meter hoog praktisch onzichtbaar.

Ik moet zelfs moeite doen om de duiker te kunnen bekijken. Om toch iets te kunnen zien van die prachtige reuzen, kijk ik maar naar de vele schermen voor me. Naar schimmige en schokkerige filmpjes in klein formaat. Ik staar naar beelden die ongetwijfeld meteen na dit evenement worden gewist, omdat de resultaten achteraf tegenvallen. Zo ironisch: ik moet naar die schermpjes kijken om mee te krijgen wat er gebeurt; juist doordat iedereen aan het filmen is...

Als de reuzen in het water zijn, gaat het beter. Fantastisch om meer details te kunnen zien. Het meisje dat oogcontact zoekt met het publiek, de hond die een aai haalt en de duiker die verbaasd kijkt, omdat er mensen op zijn schouders zitten. Ze nemen alledrie plaats in een boot, ik kan hen eindelijk goed bekijken en dan…

Dan doet iemand een mistmachine aan en verdwijnen de reuzen achter een grote hoeveelheid rook. Weg zicht. Het voordeel is wel dat de smartphones nu ook uit mijn blikveld zijn verdwenen. De wereld is weer normaal en de reuzen zijn verdwenen. De mensen om mij heen gaan weer op pad. Alleen de mist blijft hangen.

Als René en ik even later door de binnenstad van Leeuwarden dwalen, komt in tegengestelde richting een gekleurde stoet ons tegemoet: een grote groep van makers. Zij zorgden ervoor dat de reuzen rond konden lopen.

Wat een prestatie hebben de makers geleverd. Drie dagen lang vormden zij het kloppende hart van de reuzen.

We doen snel een stapje opzij en klappen mee met het publiek. Een klein eerbetoon. Ondanks de overdaad aan drukte, rook en mobieltjes is het een magische ervaring om de reuzen in Leeuwarden mee te maken.