Na een tijd van schrijven, schrappen, herlezen, laten lezen, nadenken, stressen, overwegen, discussiëren, juichen, mopperen, vastlopen en doorgaan is het dan eindelijk zover. Ik heb een manuscript voor een kinderboek klaar! Natuurlijk ben ik daar ontzettend trots op.

Waar het boek over gaat? Over twee kinderen met een belangrijke missie. Ze gaan samen op zoek naar een juwelendief! Dat valt niet mee als je elkaar eigenlijk niet zo aardig vindt. Ze komen vreemde mensen, geheimzinnige kamers en smerige zaakjes tegen… Net als de hoofdpersonen van mijn boek, ben ik obstakels tegengekomen. Gelukkig heb ik veel zinvolle suggesties gekregen van zorgvuldige meelezers.

Een schrijver mag niet stoppen.

De belangrijkste tip: schrijf door, wat er ook gebeurt. Doordat ik het laatste jaar veel aan mijn hoofd had op werkgebied, was het vaak lastig om tijd te vinden om te schrijven. Toch begon het boek, stukje bij beetje, meer vorm te krijgen. Ik bazuinde rond dat ik vóór mijn verjaardag het manuscript wilde opsturen naar een uitgeverij.

Nu moet ik het toch echt gaan opsturen… Bedenk ik twee dagen voor mijn verjaardag. Ondertussen ben ik verstrikt geraakt in vragen, als: welke uitgever kies ik? Wanneer is mijn verhaal écht af? Moet ik een nieuwe, zoveelste, versie maken? De antwoorden: ja, eigenlijk weet ik naar welke uitgever ik het wil sturen. Ja, voor nu is het verhaal mooi afgerond. En nee Ingrid, je moet niet zo mutsen. Je moet het gewoon opsturen. Klaar.

Ik haal diep adem en ga het manuscript printen. De uitgeverij heeft een voorkeur voor dubbelzijdige prints. Mooi, denk ik. Dat is beter voor het milieu. Mijn printer is het helaas niet met mij eens. Om dubbelzijdig te printen, moet ik eerst de even pagina's afdrukken en vervolgens alles zo netjes mogelijk neerleggen; de oneven bladzijden kunnen dan op de 'lege' kant worden geprint. Gedoe. Om te beginnen spuugt de printer alle even bladzijdes in de verkeerde volgorde uit, omdat het papier krom trekt.

Sorry lieve bomen…

Als ik alles mopperend in de juiste volgorde leg en daarna de oneven kant wil printen, worden er meerdere velletjes tegelijkertijd uit de lade getrokken. Foute boel. Daar gaat het milieu-voordeel van dubbelzijdig printen! Nog fouter: de printer bedenkt dat het manuscript nog een keer moet worden afgedrukt. In de verkeerde volgorde uiteraard. In gedachten zie ik alle oerbossen verdwijnen. Dat spijt mij.

Dan maar in de regen naar de kopieerwinkel. Ik sta in de rij om een printer toegewezen te krijgen, probeer geduldig te wachten op een medewerker die de printer aanzet, kijk een tijdje tegen een zandloper aan op het computerscherm en eindig met een bundel papieren bij de kassa. Alles stop ik in een envelop. Daarna ga ik naar de Jumbo, omdat dat een Post NL-punt is geworden. Op zo'n glorieuze dag als deze verwacht ik enorm veel zonneschijn. Of op zijn minst een bescheiden regenboog. Niks van dit alles; de regen houdt niet op.

De groenteweegschaal van de Jumbo is mijn redding.

Het Post NL-punt bij de Jumbo is buiten bedrijf in verband met een storing. En nee, er zijn ook geen postzegels meer. De post wegen? Onmogelijk. Mijn manuscript waarop ik maanden heb lopen zwoegen, leg ik daarom heel oneerbiedig in een groenteweegschaal. Dan wordt in ieder geval duidelijk hoeveel postzegels ik nodig heb. Vervolgens moet ik bij concurrent Albert Heijn postzegels halen. Daar duurt het even voordat ik bij de Servicebalie aan de beurt ben. Een jongen voor mij, wil namelijk een broodje ruilen wegens 'overcompleet'. De postzegels die ik wil bestellen, moeten vervolgens ergens uit een lade tevoorschijn worden getoverd.

Er volgt een zoektocht op Google om te achterhalen hoeveel postzegels geplakt moeten worden bij welk gewicht en hoeveel zo'n '1' (stom systeem eigenlijk) nou waard is. Ik leg mijn Zeer Belangrijke Envelop op de inpak-tafel en ga zegels plakken. Hét moment waarvan ik wist dat die zou komen is nu eindelijk aangebroken. Ik trotseer opnieuw de regen, loop naar de brievenbus en post mijn manuscript! Precies voor de deadline. Blij!

Hoe gaat de uitgever hier eigenlijk tegenaan kijken? Dat moet ik afwachten. Nu ik dit schrijf, realiseer ik mij dat dit niet het einde is, maar pas het begin van het proces om een boek te publiceren. Spannend, maar niet altijd glamoureus. Ondanks dat, ga ik tevreden slapen. Om midden in de nacht wakker te schrikken. Heb ik eigenlijk wel genoeg postzegels geplakt?